Samenvatting

In Nederland moeten bij de aanleg van een boortunnel een lanceerplatform en een ontvangstschacht worden uitgegraven om voldoende dekking te garanderen. Dit is nodig om face stability te garanderen en het voorkomen van uplift of het risico op een blow. Bovendien bestaat vooral in het westen van Nederland de eerste 10 tot 20 meter grond uit de Holoceenlaag bestaande uit zachte klei en veen. Door het tunnelproces op voldoende diepte te starten, wordt de tunnel door het Pleistoceen gereden en blijven de bodemvervormingen klein.
In 2009 is in Japan een nieuwe methode geïntroduceerd: de Ultra Rapid UnderPass (URUP) methode. Bij deze methode begint de tunnelboormachine (TBM) vanaf het maaiveld te graven. Hierdoor is er geen lanceer- en ontvangstschacht meer nodig. Dit elimineert de noodzaak voor dure schachten die tijdrovend zijn om te bouwen, wat de URUP-methode interessant maakt om in Nederland toe te passen. Het toepassen van deze methode zal echter resulteren in kleine deksels aan het begin en het einde van de tunnelbekleding. Daarom zijn complicaties te verwachten.
In dit rapport wordt de haalbaarheid van deze methode, toegepast voor tunnels met een grote diameter, beoordeeld door de belangrijkste complicaties van deze methode (tunneling met marginale dekking) in Nederland te onderzoeken. Als basis voor de haalbaarheidsstudie wordt gebruik gemaakt van een referentieproject, dat voor de nabije toekomst is gepland. Het referentieproject “Rijnlandroute” ligt in het westen van Nederland (tussen Leiden en Voorschoten), waar de eerste 11 meter uit Holocene slappe grond bestaat. Voor dit proefschrift wordt alleen gekeken naar de oostelijke start van de tunnel, die in een polder ligt. Het grondwaterpeil ligt ongeveer een meter onder maaiveld en de omgeving is grotendeels greenfield.