Samenvatting

In dit document is een studie beschreven naar de duurzaamheid van de betonnen tunnelwanden in de Tweede Heinenoordtunnel. De nadruk ligt voornamelijk op het betonnen gedeelte, maar er wordt ook zijdelings gekeken naar de rubberen afdichtingsprofielen en triplexplaatjes die aanwezig zijn tussen de opeenvolgende tunnelringen. 

Het onderzoek is uitgevoerd door TNO. Allereerst is er een studie gedaan naar de beschikbare informatie over de levensduurfilosofie, waarin staat dat de tunnel is ontworpen voor een levensduur van 100 jaar. Er is niks teruggevonden over de levensduur in het ontwerpstadium. Ook is het stellen van een eis van een levensduur van 100 jaar onvoldoende, er moet aangegeven worden aan welke grenstoestanden er na 100 jaar nog voldaan moet worden.

Uit de studie van het TNO komt naar boven dat de gestelde eisen onvoldoende waren afgestemd op de feitelijke omstandigheden die in en rondom de tunnelbuis kunnen optreden. Enkele zaken die naar voren kwamen zijn:

• Geringe betondekking;
• Eisen van milieuklasse 5b, zonder dat er duidelijk is wat de agressiviteit van het milieu is;
• Ontbreken van eisen ten aanzien van vorst/dooizoutbestandheid en het indringen van chloride;