Samenvatting

In voorliggende rapportage zal in worden gegaan op het bouwen op slappe bodems. In Nederland wijken we steeds vaker uit naar gebieden die onze voorouders links lieten liggen. De goede bouwgronden zijn zandgronden, de slechte bouwgronden bevatten veel klei en veen. Laatstgenoemde ligt veelal in het westen van Nederland.

In gebieden met slappe gronden worden gemeenten, bedrijven en burgers met de nadelen hiervan geconfronteerd. Voor de gemeenten zijn de onderhoudskosten aan rioleringen en aan kunstwerken en wegen groot door verschillen in de zetting van de ondergrond. Netbeheerders lopen schade op aan kabels en leidingen en burgers moeten regelmatig hun tuinen ophogen omdat die anders het afvoerputje van de woonwijk worden. In dit rapport worden onderwerpen als consolidatie, restzettingseisen, oplossingsmethodieken nader toegelicht.

Een slimme ontwikkeling van het gebied betekent aanzienlijk minder kosten bij de bouw en het onderhoud. Ook zijn er verschillende mogelijkheden om zelf een stevige basis te maken. Dat kan door de grond op te hogen. Dit verhoogt niet alleen de draagkracht en begaanbaarheid van het terrein maar verlaagt bovendien het overstromingsrisico van de nieuwe bouwwerken. In specifieke gevallen, zoals bij wegen, kan lichtgewicht materiaal worden gebruikt om de ondergrond op te hogen. Ook zijn er verschillende technieken om de eigenschappen van de ondergrond te veranderen. Zo kan de consolidatie worden versneld door de ondergrond te draineren. Een van de nieuwste ontwikkelingen voor lokale versteviging van de grond is de toepassing van kennis uit de biotechnologie: bacteriën versterken de grond ter plekke.