Samenvatting

In de komende decennia zal Rijkswaterstaat veel bestaande afgezonken tunnels renoveren, zodat ze hun beoogde levensduur in goede staat kunnen bereiken. Zettingen kunnen een bedreiging vormen, aangezien vervorming structurele schade kan veroorzaken. Momenteel worden zinktunnels blootgesteld aan grotere en ongelijkmatigere zettingen dan in het ontwerp is overwogen. Dit gebeurt met name bij de segmentvoegen, die doorgaans zijn uitgevoerd met een insteek- en uitsparingstructuur om differentiële zettingen te voorkomen. Uiteindelijk kan hierdoor de betrouwbaarheid van de tunnelconstructie in het geding komen.

In dit afstudeerwerk is onderzoek gedaan naar het beoordelen van de structurele betrouwbaarheid en naar een methode om de prestaties van bestaande zinktunnelstructuren te optimaliseren gezien de voortdurende zettingen. Het beoordelen van de resterende levensduur valt buiten de scope, maar het optimaliseren van de tunnelprestaties gedurende de resterende operationele levensduur is de belangrijkste motivatie voor dit onderzoeksproject.

De onderzoeksmethodologie bestaat uit een parametrisch structureel model, dat de tunnelbetrouwbaarheid en beschikbaarheid bepaalt door middel van een Monte Carlo-benadering. De Noordtunnel wordt gebruikt als voorbeeld, aangezien deze tunnel overmatige zettingen vertoonde en er de komende jaren een grote renovatie zal plaatsvinden. Daarnaast worden de onderhouds- en renovatiestrategie voor de segmentvoegen in zinktunnels onderzocht, om de prestaties gedurende de resterende levensduur te optimaliseren.